Er ligt een concept voor een wetsvoorstel ter tafel genaamd de Wet arbeidsmarkt in balans (WAB). Deze wet is bedoeld als een soort aanpassing of reparatie van de Wet werk en zekerheid (WWZ) die in 2015 is ingevoerd.

Eén van de voorstellen is dat de werkgever voortaan beroep kan doen op een combinatie van ontslaggronden. Op dit moment kan een werkgever kiezen uit acht ontslaggronden, maar kan hij deze niet combineren. Nemen wij als voorbeeld de ontslaggrond ‘ongeschiktheid voor de functie’ en ‘verstoorde arbeidsverhouding’, dan ligt het redelijk voor de hand dat, indien een werkgever besluit om een arbeidsovereenkomst te beëindigen wegens ongeschiktheid van de werknemer voor de functie, er daarnaast en tegelijkertijd ook sprake kan zijn van verstoring van de arbeidsverhouding. In de visie van de WWZ is het echter het een of het ander. De regering wil nu een combinatie van factoren mogelijk maken. Arbeidsrechtspecialisten juichen die versoepeling toe, maar keuren de bijkomende voorstellen af. De regering wil namelijk in het geval wanneer er sprake is van een mix van gronden aan de werknemer een extra transitievergoeding toekennen van 1,5 maal de thans geldende transitievergoeding.

Dit is geen goed plan omdat het opnieuw aanleiding zal geven tot discussies. Stel dat deze regeling wordt ingevoerd, dan heeft de werknemer er belang bij om primair te stellen dat het ontbindingsverzoek moet worden afgewezen. Subsidiair kan de werknemer proberen te onderbouwen dat de werkgever het verzoek eigenlijk indient omdat er sprake is van een mix van ontslaggronden. Daarmee kan de werknemer bereiken dat de hogere ontslagvergoeding met factor 1,5 aan hem wordt toegekend.

Hiermee raakt de WWZ steeds verder af van het eigenlijke doel. Het ontslagrecht moest eenvoudiger, sneller en goedkoper worden. Die doelstelling zal op deze manier niet worden gehaald.